חָרוֹב, חָרֵיב, חָרוֹבָא, חָרֵיבָא f. (preced.) ruined, desolate. Targ. Hag. I, 4; 9 (Levita חריב). Targ. Ps. LX, 11 (ed. Wil. חֲ׳, Ms. חריבא). Targ. Ez. XXVI, 19 חרו׳ ed. Lag. (ed. Ven. I חֲרֵבָא, ed. Wil. חָרְבָא).—Pl. fem. חֲרֵיבָן, חֲרֵבָ׳, חָרְבָתָא. Targ. Ez. XXXVI, 38. Ib. 35. Targ. Is. LXI, 4; a. e.